Persoonlijke fragmenten uit een reis door de Sinai woestijn en Dahab. Boven Egypte kijk ik uit over een uitgewaaierd door kleine lichtjes opgelicht spinnenweb. In de zwarte nacht lijken de lontjes ontstoken. De vriendelijke stippen verraden contouren van huizen en wegen. In de verte daarachter helemaal niets alleen een door en door nachtelijk zwart. Het kan niet anders dan dat daar de Sinai woestijn begint. De eerste indruk overweldigt en levert me het besef dat ik ruim 3000 km verwijderd ben van ons eigen overzichtelijke landje.

Eric Clapton

s'Avonds wandelend over de boulevard van Dahab, waar de dag nog lang niet afgelopen lijkt, hoor ik Eric Clapton's tears in heaven en lijkt de afstand met 'thuis' opeens weer relatiever. Ook hier hoor ik de muziek die mij aan mijn te jong gestorven man herinnert. Dit is mijn eerste en echte vakantie alleen sinds zijn dood.




Kamelentocht door de Sinaiwoestijn

De volgende dag maak ik kennis met mijn dromedaris/kameel en schrijf zijn naam later in mijn boekje; Hibsjen, welke een afgeleide betekenis is van het woord liefde. Erg liefdevol laat hij zich echter niet benaderen. Wanneer ik hem wil aaien of anderzijds contact maak, begint hij mij weg te duwen en laat onverwachts ook nog even zijn gele tanden zien.

Tja, 'echte' liefde vergt geduld en stug doorgaan! Onderweg inventariseer ik wat hij zoal weg hapt en probeer hem daarmee later te verleiden: de liefde gaat ook bij deze vorstelijke viervoeter door de maag. Tegen de namiddag duikt rechts van mij een schaduw op. Met verwondering kijk ik naar een plaatje van een stripfiguur zoals Wiske die een van haar avonturen met Suske beleeft. Even beweeg ik een hand en herken die als van mijzelf. Ik ben het heus zelf, samen met Hibsjen!




Nacht in de Sinai

Het wordt tijd mijn bed te spreiden. Deze nacht zoek ik mijn plaatsje in een droge rivierbedding, een wadi. In de Sinai valt de nacht of start de dag in luttele minuten. Voor mij uit zie ik met de ondergaande zon de omgeving in een aquarel transformeren. Er lijkt daar iets mysterieus te gebeuren alsof een onzichtbare god met zijn wijsvinger de kleuren beroert en transformeert. Ik houd mijn adem in, dit is je reinste magie. De stilte op een enkele nog rond zoemende vlieg na, daalt over mij neer. De zon neemt afscheid met haar laatste stralen op een rondhangende wolk boven mijn slaapplaats. Zachtjes dooft daarin het licht, voetje voor voetje kleurt het zwart en verschijnt Venus aan het hemelrijk en neemt samen met een zee van andere hemellichamen het stokje van de zon over. Later op mijn matrasje kijk ik rond in een pikzwarte nacht met duizenden sterren. Aan mijn voeten liggen de kamelen als opgezette sfinxen tussen brokken steen die in deze bedding achterbleven nadat het water zich had terug getrokken.

Ik word wakker in een nog steeds verstilde wereld. Het eerste wat ik waarneem is het geluid van een kameel die zijn portie van gisteren herkauwt. De poten vast gebonden ontneemt haar vorstelijkheid niet. Ik moet denken aan het spreekwoord: 'Vertrouw op Allah, maar bind je kameel goed vast.' Hier een noodzaak van leven en dood. In het ochtendlicht zie ik 'onze' bedoeïenen in hun 'keuken' het ontbijt prepareren. Straks eet ik platte broodjes, die op een kampvuurtje zijn gebakken met vijgenjam en mogelijk een beker oploskoffie.




Dag in Dahab

Uit de moskee komt vroeg in de ochtend de uitnodiging voor het gebed. Na een uur geef ik gehoor en stap uit de veren. Ik ga op weg, niet naar het gebed in de moskee, wel naar die van het snorkelen in de rode zee.  Buiten het gastverblijf  is het leven al in volle gang gezet. Overal om me heen zijn mannen in de weer en ben ik niet meer dan een toerist.  Om 7.00 uur lig ik in de Golf van Suez tussen het koraal en ontwaar hele scholen vis. Ik verras mezelf dat ik met gemak kopje onderga. De beloning is groots. Er valt ook hier veel moois en goddelijks te ontdekken.

*staat in verbinding met de Golf van Suez.



Thee zonder suiker in Dahab

Dahab, een havenplaatsje waar men zich in de jaren 70 waant.  De sfeer doet denken aan de flower power en de uitgestalde kleren benadrukken deze vergelijking.  Een belangrijke hot spot aan de Egyptische kust. A place to be wanneer men zich omringd wil weten door manlijke charmeurs, vrije mannen of niet, jonge of al wat oudere; ze bejegenen de toerist elegant en vriendelijk. Dit manlijk gedrag is charmant en redelijk vaak humoristisch. Als vrouw van middelbare leeftijd voelde ik me met respect bejegend en raakte mijn ego gestreeld. Ondanks mijn bewustzijn dat ik in hun ogen een potentie bezat om hun kassa te laten rinkelen speelde ik hun spel met verve mee, want het was hun!  En last but not least, het krikte mijn gevoel van eigenwaarde flink op. Wel was het anders op die ochtend waarop ik al vroeg had gesnorkeld en even later aan de thee zat bij een oud baasje van in de 70 die mij met handen en voeten bij hem had uitgenodigd. De gastvrijheid in Dahab ging gepaard met thee drinken. Thee gevuld met vele scheppen suiker. No, no sugar was steevast mijn antwoord en met opperste verbazing schonken zij mij slechts hun heerlijk, geurige mint thee in een glaasje welke eerst af moest afkoelen. Een stortvloed van onverstaanbare Arabische klanken drukte steevast hun ongeloof uit over de thee zonder suiker! Zo ook die keer bij de oude man. Hij leefde in een gesloopt appartementen complexe waarvan alleen de muren nog overeind stonden.

Ik volgde hem op instinct maar werd achterdochtig toen ik in het bouwvallige complexe stemmen hoorde. Toerist door haar eigen goedgelovigheid in de val gelopen van schoot als een kort krantenberichtje door me heen.

Na twee trappen die zonder muren als restanten uit losse etages hingen, merkte ik een zielig overgebleven stopcontact op een niet omgehaalde muur. Een transistorradio spuugde op volle sterkte Arabische woorden en bewees zo dat er nog stroom uitkwam. Ik werd uitgenodigd in zijn woonvertrek waar een bed met wat oude dekens lagen. Hij bood me daarop een plaatsje, maar ik bedankte en ging tegenover hem zitten. In de hoek stond een wankel tafeltje met een rechaudje en zag ik wat theebenodigdheden.

Zonder woorden te wisselen lachten we wat en prepareerde hij mijn thee. Ook nu hetzelfde ongeloof no sugar. Maar het werd verstaan. Onder een stortvloed van Arabisch ongeloof, dat wel. We lachten wat tegen elkaar. Hij nodigde me opnieuw uit naast hem te komen zitten. Als uitnodiging streek hij de deken naast hem glad. Ik bedankte en zei dat ik prima zat zo. Af en toe boog hij zich voorover en sloeg als in een gebed zijn beide handen op elkaar. Het gebaar kreeg iets respectvols dus was ik er snel bij om hetzelfde te doen. We leken 2 knipmessen die elkaar zonder te verstaan, vriendelijk in de ogen keken.

Toen mijn thee op was en ik genoeg voorover had gebogen, wilde ik hem wat Egyptische ponden overhandigen. Hij weigerde verbaasd zodat het schaamterood op mijn wangen omhoog kroop en ik me als bij toverslag met mijn houding geen raad wist en stuntelig afscheid begon te nemen. De oude man die nu opgehouden was met mijn hand te schudden trok me naar zich toe en gaf me een kus in mijn hals. Heel veel woorden volgden. Veel kon ik er niet uit opmaken. Het kon nog steeds over de thee zonder suiker gaan of wie weet had ik tussen neus en lippen een huwelijksaanzoek gekregen?