Het blijft spannend, vliegen vanaf Schiphol als het veel gesneeuwd heeft.... En ondanks dat er veel vluchten gecanceld worden, en nog meer vluchten vertraagd zijn, heb ik geluk! Met een uurtje vertraging vertrek ik richting Beirut. En met slechts een uur vertraging haal ik zowaar mijn aansluiting in Riga, Letland. Riga verbaast me. Het sneeuwt in Riga, en niet zo’n beetje ook. Ik land in een sneeuwstorm, en even later stijg ik op terwijl het nog altijd sneeuwt. Er ligt sneeuw op de landingsbaan, maar toch wordt er gewoon gevlogen. Dit in tegenstelling tot de paniek in west Europa. In Beirut word ik opgehaald door het hotel. Lekker makkelijk.

Al-Omari Moskee
Ten noorden van de Place d’Etoile ligt een moskee die je wel kan bezichtigen, de al-Omari Moskee. Bij de zijingang van de moskee staat een bord welk touristen uitnodigt om de moskee te betreden, en er staat een rek met gewaden voor vrouwen (ik weet niet of je voor vrouwen van een jelaba mag spreken?). De moskee dateert oorspronkelijk uit de 12de eeuw. Er staan fraaie boekenkasten met koraans, en het verbaast me hoe de gebedstijden staan aangegeven met een modern bord met rode leds.



Place des Martyrs
Op de Place des Martyrs vond in 2005 de grootste demonstratie ooit in Libanon plaats, precies een maand na de moord op de minister-president Rafic Hariri. Deze demonstratie heeft er toe geleid dat buurland Syrie haar laatste troepen na 15 jaar bezetting terug trok. Op het plein staat een impostant standbeeld. Het standbeeld is doorzeefd door kogels, en een van de beelden mist zelfs een arm. Elders op het plein staat een kerstboom, die hoop symboliseerd. Waar je ook kijkt, maar overal staan ook kranen van bouwwerkzaamheden van de wederopbouw van Beirut welke nog steeds niet af is. Een confronterend geheel.



Cathedral Saint Louis Capucient
Verder bezoek ik de Cathedraal Saint Louis Capucient. De kerk is van binnen zeer eenvoudig, maar juist de soberheid van de muren van het schip zorgt ervoor dat de ornamenten rondom het altaar benadrukt worden. En terwijl ik de kerk bekijkt, oefent een vrouwtje kerstliedjes op een orgel wat uit de jaren vijftig lijkt te stammen.



Hamra
Hamra wordt ook wel de intellectuele wijk van Beirut genoemd. Niet zo gek met drie universiteiten. Ik bezoek een daarvan, de American Beirut University. Dit is een van de meest presticieuze universiteiten van het middenoosten, maar het is overduidelijk ook een eliteclub. Het terein van de universiteit beslaat enige hectaren, en in de zomer is er zelfs een beach club. Om de koloniale gebouwen van de universiteit te mogen bezoeken, moet ik me melden bij de receptie, en moet ik nota bene gedurende mijn verblijf mijn ID achterlaten!


Luna Park
Een stad met een gespleten karakter. Dit alles lijkt alleen maar erger in het Luna Park, een mini-attractiepark met een reuzenrad, wat achtbanen, en andere dingen die over de kop gaan. Leuk opgezet, maar nauwelijks iemand die het park bezoekt. Misschien is een zondag niet het juiste moment, maar zo in de schemering doet het onwerkelijk aan.



31 december 2010
Helaas, Beirut blijkt een populaire plek om oud en nieuw te vieren, dus in het Regis hotel is de laatste nacht geen plaats meer. Het is sowieso lastig om een hotel in de budget of middenklasse te vinden, en uiteindelijk beland ik voor US$ 90 in Hotel Napoli aan Rue Hamra. Het hotel is niet slecht, maar of het daadwerkelijk US$ 90 waard is? Nee, dat niet. In de loop van de middag beland ik vanuit Tripoli in Beirut. Ik wil dolgraag naar het National Museum, wat hoog aangeschreven staat. Helaas heb ik pech.... Bij het museum aangekomen blijkt dat de suppoosten besloten hebben dat het genoeg is voor het jaar, en het museum is dicht. Hoewel er verschillende mensen nog naar binnen willen, blijft de medewerker die naar buiten komt voet bij stuk houden: dicht is dicht. Dat betekent dat ik het museum niet kan bezoeken, want nieuwsjaardag is het museum gesloten :( (En vlieg ik in de loop van de avond naar huis.)



East Beirut
Vanuit het museum begin ik maar een rondje door de stad te lopen, niet goed wetend wat anders te doen. Ik loop over de Rue Damas, de oude Green Line. Deze straat was de scheiding tussen de Christelijke enclaves in het oosten, en de moslims in het westen ten tijden van de oorlog. De muren aan weerszijden van de straat vertonen kogelgaten, en ook van bepaalde panden is niet echt veel meer over. Zo hier en daar staan er nog altijd soldaten de wacht te houden, maar er is met name niet-levend bewijs dat aan de oorlog doet denken. Ik loop verder richting zee, en loop door Saifi en Gemmayzeh. Wat een contrast! Het hipste lijkt niet hip genoeg, en het duurste lijkt nog te goedkoop.



Jaarwisseling 2010-2011
Oudejaars avond eet ik heerlijk bij de Italiaan Napoli aan de Rue Hamra. Libanees eten is lekker, maar ik vind het ook een beetje eenzijdig. Daarna ga ik op zoek naar een leuke plek om de jaarwisseling door te brengen. Het cafe waar ik oorspronkelijk beland is niet je-van-het, al is het grappig dat rond middernacht feestmutsen en fluitjes uitgedeeld worden. Vervolgens beland ik in een zijstraatje van Rue Hamra, waar met name studenten aan het feesten zijn. Wanneer ik rond een uur of een in bed beland, breekt buiten het echte vuurwerp los: auto's racen door de straat, er is overal harde muziek en er wordt geschoten. De ramen trillen, dus echt slapen doen ik niet!



1 januari 2011 Tyre (Sour)
Eigenlijk wil ik naar Beitteddine, maar omdat alles behoorlijk stil ligt op de eerste dag van het nieuwe jaar besluit ik toch maar naar Tyre te gaan. Tyre is een stadje wat zo'n 80 km ten zuiden van Beirut ligt, waar een aantal resten uit de Romeinse tijd te vinden zijn. Wanneer ik op het Cola busstation beland, blijkt dat er geen directe bus gaat. Maar via Sidon reis ik in een kleine twee uur naar Tyre. Allereerst bezoek ik een site met een oude collonade. Er zijn was resten van mozaiken, mooie zuilen, en een prachtig uitzicht op zee. Ook zijn er verschillende thermen te bezichtigen in een oud badhuis. Na mijn bezoek aan de archeologische site op het schiereiland loop ik richting hypodroom. Dit hipodroom is de grootste renbaan ter wereld. Het is dus even balen als blijkt dat ik niet bij de ingang aankom, maar bij het hek wat om het hypodroom ligt. Ik volg het hek, en wanneer het hek een opening vertoond (groot genoeg om een auto binnen te laten) loop ik een beetje vertwijfeld naar binnen. Dan maar geen entre betalen. Er staan nog verschillende stukjes tribunes van het hippodroom, en in het midden van de racebaan staat een soort van obelisk. In plaats van paarden rennen nu lokale mensen hun rondjes in de middag. Ten noorden van de renbaan ligt NOG een collonade, en via een oude betegelde weg lopen we richting uitgang. Langs de weg staan tientallen oude tombes. Heel bijzonder hoe ze gestapeld zijn! Vanaf de renbaan is het maar een klein stukje lopen naar de rotonde waar de bussen richting Beirut vertrekken. Maar de weg loopt wel langs een Palestijnse enclave.... In de loop der jaren zijn veel Palestijnen vanuit Israel naar Libanon gevlucht. Tentenkampen in Beirut hebben deel plaatsgemaakt voor goedkope woningen, maar hier in Tyre is het echt een afgesloten unit met zandzakken en tanks bij de ingang. Veel meer zie ik er dan ook niet van, behalve vrolijk wapperende Hezbollah-vlaggetjes en Libanese vlaggen. Ergens ben ik benieuwd wat er achter de zandzakken is en hoe mensen er leven, maar mijn 'angst' wint het van mijn nieuwsgierigheid.

En na een laatste Kebab in Beirut en een heerlijke ijscoupes vertrek ik naar het vliegveld, en naar de koude en het ijs in Nederland.

Lees meer reisverhalen van Jenny op de pagina Ikreis.net