De eerste nachten in de Spceship

Ons eerste nacht hebben we in het Deep Creek Conservation Park doorgebracht. Een mooie campeerplek die dan ook druk bezocht werd door ook andere campeerders. De camping was nog best luxe met douche, toiletten en een afwashok en het was nog gratis ook. Meestal vragen de nationale parken wel om een kleine bijdrage, maar wij kunnen helaas niet overal de box vinden waar je het geld in moet doen, of de enveloppen zijn op



Lange wandeling naar de Zeeleeuwen

Bij Southend kregen we wat tips over mooie plekjes van een ouder Australisch echtpaar. En daarom gingen wij op pad richting Cape Bridgewater, hier kan je namenlijk zeeleeuwen spotten. Hier aangekomen zijn we eerst de blowholes gaan bekijken. De zee zuigt het water naar binnen en spuugt het vervolgens heel hoog weer uit wat weer erg mooie beelden opleverd. Daarna begonnen wij aan ons wandelingetje richting de zeeleeuwen. Dit wandelingetje bleek al gauw een hele wandeling te worden maar we waren inmiddels al zover dat we besloten door te zetten. Al snel kwamen we een groepje wilde kangaroos tegen, de eerste deze reis en echt geweldig om te zien. Wij vervolgde onze weg en gelukkig vonden we uiteindelijk de zeeleeuwen. Erg leuk om deze beesten te zien zwemmen, springen en te zien eten. Wij konden helaas niet te lang blijven zitten want de zon was al aan het zakken en we moesten nog een heel eind terug lopen. Op de terug weg nog een aantal kangaroos gespot en ook nog 2 zeeleeuwen. Het leek wel of de zeeleeuwen met ons meezwommen. Na de eindeloze wandeling waren wij weer bij de auto aangekomen. Toch nog maar even op de borden kijken of er informatie was over ons gelopen wandeltocht. Wat bleek; de wandeling richting de zeeleeuwen duurde maar liefst 5 uur. Terwijl wij dachten dat de zeeleeuwen om de hoek waren. Kortom; wij hadden het nog best snel gedaan met onze tocht van 3 uur. Voortaan toch maar even eerst lezen!



Niet elke nacht is even prettig

Wij moesten echter nog een slaapplek zoeken en inmiddels begon het al donker te worden.Gelukkig uiteindelijk een simpele plek gevonden waar nog een paar campers stonden. Thijs was bezig in de auto en ik stond buiten en hoorde een soort grommend geluid. Ik wist niet hoe snel ik in die auto moest springen. Thijs ging kijken met de zaklamp maar zag niets en toch eiste ik dat die mij bewaakte als ik even achter de auto moest plassen. De volgende dag zijn wij op pad gegaan naar de tweede tip die het Australische echtpaar ons hadden gegeven. Deze keer belanden wij bij het natuurpark Tower Hill. Hier hebben wij een wandeling gemaakt naar de rand van de vulcaan en vanaf hier de krater bekeken. Een mooi uitzicht weer, maar wij hadden beiden niet zo veel zin om het hele rondje vulcaan te lopen en zijn weer richting auto gegaan. Hier aangekomen onze eerste koala gespot en daar kwamen wij eigenlijk ook voor. Volgens het Australische echtpaar kan het hier nogal druk zijn met koala’s. Wij zagen er echter maar twee. Ook liepen wij hier nog 2 emoes tegen het lijf. Zo noemen de Australiërs hier de struisvogel.

Na ons bezoek aan Tower Hill verder gereden naar Warnabool. Hier het informatie centrum bezocht, die je overigens door heel Australie kan vinden. De dames hier waren erg vriendelijk en we mochten hier dan ook even de batterij van onze camera opladen. Ondertussen hielpen zij ons met wat informatie over de “Great Ocean Road”. Ook hebben ze ons geholpen een route uit te stippelen naar het huis van Rose in Melbourne. Rose is de moeder van de overbuurvrouw van Thijs, Marga en Jetje. Hierna waren wij klaar voor de welbekende ‘Great Ocean Road’!



Van Adelaide naar Melbourne: 1634 km

De volgende ochtend zijn we naar Southend gereden om hier vervolgens 2 nachten door te brengen in het Canunda National Park. Een erg mooi natuurgebied, waar wij dan ook heerlijk gewandeld hebben en genoten van de diverse uitzichten over zee. Op sommige plekken gaat de zee echt woest tekeer wat mooie effecten opleverd als de golf breekt op de rotsen. Ook kwamen wij hier nog erg apparte pootafdrukken tegen in het zand. Inmiddels ben ik er via een boekje achtergekomen dat dit de sporen waren van een Dingo (wilde hond) waren. Blij dus dat we alleen de sporen hebben gezien!